Ήταν μια φορά και έναν καιρό μια χώρα στην άκρη του κόσμου, όπου είχαν όλα τα καλά.

Ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι.

Εκεί πήγαινε το ουράνιο τόξο.

Έδιωχνε τη συννεφιά και έφερνε τα χρώματα, που στόλιζαν όλο τον κόσμο. Τα σπίτια, τα καπέλα, τα δέντρα, τα ρούχα, τα λουλούδια, τις πεταλούδες και όλα τ΄άλλα.

Όμως κανείς δεν το πρόσεχε το ουράνιο τόξο. 

Και αυτό κρύφτηκε σε μια γωνιά και κάθησε και έκλαιγε.

Αποφάσισε λοιπόν να φύγει και να μη ξαναφανεί σε αυτόν τον τόπο.

Μάζεψε τα χρώματα από παντού, πέταξε και μπήκε στο πρώτο πλοίο.

Όταν έφυγε και το τελευταίο χρώμα, τότε άρχισε να βρέχει…

Έβρεχε όλη την εβδομάδα, και όταν η βροχή σταμάτησε έμειναν όλα ασπρόμαυρα.

Ήταν όλοι πολύ στεναχωρημένοι χωρίς χρώματα, γιατί ο ουρανός ήταν άσπρος… η κυρία Άννα δεν είχε κόκκινο φόρεμα… αυτά τα παράθυρα πριν ήταν κίτρινα.

Δεν έβρισκες μπλε μπαλόνι, το χώμα έγινε γκρι, τα μήλα ήτανε μαύρα, τα λουλούδια ασπρόμαυρα.

Μα πιο πολύ ήτανε στεναχωρημένοι οι 3 φίλοι: ο Παύλος, ο Στέφανος, ο Αλέξανδρος. Και η Ζωή… Που ξεκίνησαν να το βρουν και να το φέρουν πίσω.

Δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν, τελευταία πήγαινε η Ζωή.

Πέρασαν το άσπρο βουνό και τη μαύρη θάλασσα. Περπατούσαν ακούραστοι και έτρωγαν μαύρο ψωμί και έπιναν γάλα. Πέρασαν χώρες χιονισμένες και λίμνες παγωμένες, χωρίς να δουν ούτε ένα χρώμα, ούτε ένα λουλούδι.

Ξαφνικά ένα μαυροπούλι ήρθε και τρόμαξε τη Ζωή και έπεσε… Και οι τρεις φίλοι, ο Πάυλος, ο Στέφανος και ο Αλέξανδρος, άρχισαν να την κοροιδεύουν. 

Και η Ζωή κοκκίνισε από την ντροπή της!

Τότε το ουράνιο τόξο βγήκε από την κρυψώνα του!

Οι 3 φίλοι τα χάσανε! 

Αμέσως όμως πέρασε η μεγάλη τους έκπληξη και παρακάλεσαν το ουράνιο τόξο: «Έλα μαζί μας, θα σε προσέχουμε».

Έτσι τα παιδιά το κατάφεραν να γυρίσει.

Όταν πάτησε το πόδι του στη Γη, άρχισε να πέφτει μια βροχή από χρώματα! Και τα χρώματα πήραν πάλι τη θέση τους!

Ήρθε πάλι το ουράνιο τόξο, που φέρνει το στολίδι της ζωής, τα χρώματα!

Και όλοι υποσχέθηκαν να το προσέχουν και να το αγαπούν σαν τα μάτιά τους!

Έτσι είχαν κόκκινα αυγά το Πάσχα και καρπούζια το Καλοκαίρι!»